Liefdevolvertrouwen
Je bent zwanger van je 2de kindje. Na je eerste blijdschap komt ook dat vervelende gevoel van je eerste bevalling weer terug. Je ging je eerste bevalling in met de gedachte: “ik zie het wel en laat het allemaal over me heen komen” en daar heb je spijt van-het was een rotervaring. Hierdoor heb je zelfs getwijfeld of je nog wel een 2de kindje wilde.
Herken je dit?
Ondanks je gedachte ik zie het wel verliep je eerste bevalling totaal anders dan je had gehoopt. Eigenlijk wist je ook niet goed wat je kon verwachten. Je bent zwanger en de baby moet er toch uit. In het ziekenhuis zullen ze wel weten wat goed voor me is, maar dat je je daarna zo rot zou voelen dat je bijna geen 2de kindje meer wilde had je zeker niet verwacht. Diep van binnen schaam je je voor die gedachte en gevoelens.
Nu zie je op tegen je volgende bevalling. Je ligt er ’s nachts van wakker. Wat nou als je weer ingeleid moet worden? Het duurde zo lang de vorige keer. Je bevalling kwam maar niet op gang en opeens lag je op dat ziekenhuisbed, op weg naar de operatiekamer voor een spoedkeizersnede. Dit wilde je niet! Je kon je kindje niet meteen vasthouden, je hebt geen fijne eigen herinnering aan je bevalling. Bij de gedachte dat het weer zo zal gaan voel je alle paniek en onderdrukte boosheid door je heen gieren.
Je voelde je niet gezien en gehoord. Je was bang. Er was aandacht voor de CTG maar niet voor jou. De gynaecoloog werd gebeld er werd over je overlegd. Ze besloten je moet nu naar de OK. Je had zelf niets meer te zeggen, het ging zoals het ziekenhuis het wilde. De gynaecoloog wist van alles over jou, maar jij had hem nog nooit gezien en wist niet wie jouw keizersnede zou uitvoeren. Er werd over je gepraat maar niet met jou. Je voelde je zo eenzaam. Er waren steeds zoveel mensen rond jouw bed voor onderzoek. Je kon je niet ontspannen. Dit wil je nu niet weer zo ervaren.
Ook je omgeving steunde je niet, want je had nu toch een gezonde baby. Alles was toch goed. Je probeert het af en toe nog eens over je eerste bevalling te hebben. Ze luisterden niet echt naar je. Eigenlijk heeft er nooit meer iemand aan je gevraagd hoe het nu met jou gaat, alle aandacht ging naar je baby. Je kan niet met je verhaal en angsten bij ze terecht, ze snappen het niet. Je bent nu toch weer zwanger, het gaat vast anders nu. Geniet er maar van zeggen ze.
Je vindt het moeilijk om nu je eigen wensen voor je bevalling bespreekbaar te maken met je verloskundige. Je bent automatisch weer medisch door je vorige bevalling. Je wordt sowieso in het laatste trimester overgedragen aan de gynaecoloog. Eigenlijk wilde je bespreekbaar maken of een thuisbevalling niet mogelijk zou zijn, maar dit durfde je niet meer te overwegen nu je daar zat. Je hebt het gevoel dat je zelf de regie niet meer hebt over je bevalling. Je voelt je niet gezien. Er wordt voor jou beslist maar niet met jou. Niemand vraagt wat jij nu eigenlijk wilt.
Als je het allemaal weer zo laat gebeuren zit jij straks weer met een rotervaring… Had ik het maar anders gedaan! Je maakt keuzes tijdens de zwangerschap, omdat dit van je verwacht wordt en iedereen het zo doet. Ze zullen het allemaal wel beter weten denk jij. Maar diep van binnen voel je de onrust en boosheid van je vorige bevalling. De relatie met je partner is verstoord en ook die met je familie en vrienden. Alles in je zegt dat je het anders wilt, maar je durft het niet bespreekbaar te maken. Je kan niet genieten van je zwangerschap en ziet elke dag meer tegen je bevalling op. Straks wordt er weer voor jou bepaald hoe het gaat en stort je zelf in, omdat je over je eigen grenzen gaat.
